Czas: 105 min.

Gatunek: dramat

Produkcja: Hiszpania

Produkcja: 2006

Reżyseria: Daniel Sánchez Arévalo

Scenariusz: Daniel Sánchez Arévalo

GranatowyPrawieCzarny to stan ducha, niepewna przyszłość, kolor. Kolor którego czasem nie rozpoznajemy, który zmienia się w zależności od światła, kąta patrzenia i nastawienia. Kolor, który przypomina, że czasem się mylimy, a rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają.
Jorge właśnie odziedziczył interes po ojcu, który cierpiał na chronicznego pecha. Mimo to chłopak walczy przeciw losowi, który wydaje się być nieunikniony. Przez ostanie lata wysilał się by pogodzić ze sobą opiekę nad ojcem, pracę i studia. Teraz z uporem szuka innej pracy. Przez swojego brata Antionia, poznaje Paulę, z którą tworzy dziwny związek. Dzięki temu Jorge uczy się brać na siebie mniej odpowiedzialności i spojrzeć poważnie na swoje marzenia ufając, że to właśnie tego oczekują od niego inni. A więc wszystko mogłoby być inne... lub nie.

Życie tak jakby

"GranatowyPrawieCzarny" to interesujący obraz trudnego wchodzenia w dorosłość grupy młodych Hiszpanów. Głównym bohaterem jest tu Jorge, chcący porzucić pracę dozorcy i żyć na własny rachunek. Na wieść o tych planach, jego ojciec dostaje udaru i odtąd wymaga stałej opieki. Przez 7 lat Jorge pielęgnuje go i odkłada marzenia na półkę. Jedyne chwile relaksu to rozmowy z kumplem Israelem, który z dachu budynku podgląda i fotografuje sąsiadów. Jorge jest jedynym opiekunem ojca, bo jego brat Antonio odsiaduje akurat wyrok w lokalnym więzieniu. Tu poznaje Paulę, która nawiązuje romans z Antonio w celach czysto prokreacyjnych. Jest jeszcze Natalia, sąsiadka i dawna dziewczyna Jorge'go. Skończyła farmację, pochodzi z dobrze sytuowanej rodziny i stoi na progu obiecującej kariery zawodowej. Gdy Natalia wraca z zagranicznego stypendium, trudno jest jej się porozumieć z Jorge, który stawia się już na pozycji życiowego nieudacznika. Przypomina trochę ducha, jego życie zawodowe składa się ze sprzątania po innych, w prywatnym tylko spełnia prośby i oczekiwania innych. Nie odmawia nawet wtedy, gdy brat prosi go o zapłodnienie Pauli.

Filmowi bohaterowie są do siebie bardzo podobni. Żadne z nich nie żyje tak, jakby tego chciało. Nie tylko Paula i Antonio, których ograniczają kraty i więzienne mury. Również Jorge, Natalia i Israel są uwięzieni, być może nawet silniej niż skazańcy, bo tkwią w narzuconych im z góry rolach społecznych i nie mogą się od nich uwolnić. Reżyser pokazuje tu między innymi jak nieco już przestarzały kult machismo obciąża bohaterów.

Ale też to ograniczenie jest po części ich wyborem, bo przymykają oczy na rzeczywistość, pogrążając się w marzeniach, żalach lub obsesjach. Jak Israel szpiegujący masażystę, wykonującego usługi znajdujące się poza oficjalnym cennikiem. Gdy któregoś dnia zauważa, że jednym ze stałych klientów salonu fizycznych przyjemności jest jego własny ojciec, długo nie umie się skonfrontować i pogodzić z tą sytuacją. Woli dać upust złości potajemnie szantażując ojca.

Rzeczywistość trudno bohaterom filmu tu dostrzec i odróżnić od własnych fantazji, tak jak kolor ciemnogranatowy od czarnego. Barwne niuanse dostrzega za to reżyser, który bawi się odcieniami niebieskiego, starannie układając je w kolejnych kadrach filmu. Z tą pieczołowitością ciekawie kontrastuje nieco pośpieszna praca kamery. Arevalo osiąga efekt chaosu, na którym zdaje się całkowicie panować. Inaczej jest w przypadku jego bohaterów. Jednak i im reżyser daje nadzieje, bo gdy ostatecznie konfrontują się z rzeczywistością, mogą już zacząć żyć tak, jak tego chcą.

Daniel Sánchez Arévalo

Urodził się w Madrycie 24 czerwca 1970 r., ukończył Wyższą Szkołę Biznesu i Administracji. Od 1993 r. jest scenarzystą w Hiszpańskiej Telewizji i autorem scenariuszy do takich seriali, jak: "Farmacia de guardia", "Querido maestro", "Ellas son asi" oraz "Hospital Central". Nagrodzony Stypendium Fulbrighta, ukończył Wydział Filmowy Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, i tam właśnie rozpoczął karierę jako reżyser. Po powrocie do Hiszpanii dwukrotnie rok po roku (w 2002 i 2003) wygrał Notodofilmfest, otrzymując Nagrodę Jury oraz Nagrodę Publiczności za filmy "Gol" oraz "Express". Drugi z nich otrzymał ponadto nominację do Nagrody Hiszpańskiej Akademii Filmowej GOYA jako najlepszy film krótkometrażowy. Pierwszy film krótkometrażowy Arevalo, "Fisicia II", otrzymał łącznie 50 nagród, w tym był jednym z filmów, które ubiegały się o nominację do Oscara 2005 w kategorii filmów krótkometrażowych. Scenariusz do filmu "La culpa del alpinista", który z kolei otrzymał ponad 20 nagród, napisał światowej sławy hiszpański reżyser Julio Medem. Film ten był pokazywany na 61. Mostra Di Venezia, w oficjalnej części Corto Cortissimo. "GranatowyPrawieCzarny" jest jego pierwszym pełnometrażowym filmem fabularnym.